Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στις καπιταλιστικές χώρες, όπως και στη δική μας, είχε μέχρι πρόσφατα κάποια ωφελήματα που του εξασφάλιζαν ένα καλό βιοτικό επίπεδο. Αυτά δεν υπήρχαν από πάντα, ούτε και παραχωρήθηκαν έτσι σαν δώρα στους εργαζόμενους.
Τον 19ο αιώνα στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες οι εργαζόμενοι δούλευαν χωρίς δικαιώματα, έχοντας μόνο υποχρεώσεις. Δούλευαν όσες ώρες ήθελε ο εργοδότης και σε πολλές περιπτώσεις 2-3 μέρες συνεχόμενες, με αποτέλεσμα μερικοί άνθρωποι να πεθαίνουν από την κούραση και την εξάντληση. Τα παιδιά ήταν μέρος των εργαζομένων με αμοιβή μια γωνιά για ύπνο κ’ ένα κομμάτι ψωμί. Δηλαδή η αστική τάξη χρησιμοποιούσε τους εργαζόμενους ως δούλους, ως μηχανές παραγωγής, όπως και οι προηγούμενες άρχουσες τάξεις. Η κατάσταση αυτή σε κάποιες χώρες συνέχισε και εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα.
Τον 19ο αιώνα όμως μετά από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες και με πολλούς ανθρώπους να θυσιάζουν και τη ζωή τους, με σύνθημα 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνο, τέθηκαν οι βάσεις για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι βασικά δικαιώματα όπως το οκτάωρο της εργασίας, η εξαήμερη βδομάδα και στη συνέχεια πενθήμερη βδομάδα εργασίας, αργίες, άδειες ξεκούρασης, κοινωνικές ασφαλίσεις για αξιοπρεπή διαβίωση στα γηρατειά, αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, για να ανταποκρίνεται ο μισθός στο κόστος ζωής κ.λπ.
Δυό αιώνες μετά και αφού δημιουργήθηκαν τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες, η τεχνολογία βρίσκεται σε τέτοια ανάπτυξη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες ανέσεις που ούτε καν τις ονειρεύτηκαν οι πρωτοπόροι συνδικαλιστές, και ενώ υπάρχει τεράστια αριθμητική και ποιοτική παραγωγή προϊόντων και αφού ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν κατάφερε να έχει τα πιο πάνω δικαιώματα στα πλαίσια της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς του καπιταλιστικού παραδείσου, οι χώρες που θεωρηθήκαν πως έχουν ικανοποιητική ανάπτυξη ώστε ν’ αποτελέσουν τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. στη προσπάθεια τους να ανακόψουν την βασική ασθένεια του συστήματος, την καπιταλιστική κρίση, προσπαθούν οι μηχανισμοί εξουσίας του συστήματος, να επιστρέψουν τον κόσμο πίσω 2 αιώνες.
Προσπαθούν να εφαρμόσουν συνεχές και ελεύθερο ωράριο εργασίας χωρίς αργίες (ούτε την Κυριακή, οι ανήκοντες στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα χριστιανοδημοκράτες δεν υπολογίζουν και δεν σέβονται. Και θρησκευτικοί ηγέτες δεν ενοχλούνται) (το θέμα βέβαια δεν είναι θρησκευτικό).
Στην Κύπρο η κυβέρνηση της χριστιανικής δεξιάς, προσπαθεί να επιβάλει σε όλη την Χώρα ελεύθερο ωράριο 7 μέρες τη βδομάδα. Μας είπε η υπ. Εργασίας πως εργοδοτήθηκαν με αυτό τον τρόπο 5000 άνεργοι. Αυτό που δεν μας είπε για πόσες μέρες βρήκαν δουλειά την βδομάδα και πόσες ώρες, με πιο μισθό; Πόσοι έμειναν άνεργοι σαν αποτέλεσμα αυτού του ωραρίου, το οποίο είναι εξαντλητικό για τους εργαζόμενους και τις μικρές επιχειρήσεις και τους στερεί την πελατεία αφού την παίρνουν οι μεγάλες υπεραγορές και τα πολυκαταστήματα;
Αναγκάζονται οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερες ώρες με τον ίδιο ή και λιγότερο μισθό, χωρίς ελεύθερο χρόνο , χωρίς ξεκούραση, χωρίς χρόνο για την οικογένεια, με αποτέλεσμα να σπάει ο βασικός δεσμός της κοινωνίας (φανταστείτε να μην ήταν ένα στοιχείο του τριπτύχου της δεξιάς ιδεολογίας: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια).
Τι άφησαν από το τρίπτυχο αυτό; Την πατρίδα την πούλησαν και τώρα ξεπουλούν ότι έμεινε απ’ αυτή. Την οικογένεια την ξεχαρβάλωσαν και την θρησκεία δεν την σεβάστηκαν, την χρησιμοποιούν όποτε τους συμφέρει επιφανειακά για να κοιμίζουν τον κόσμο ώστε να τον εκμεταλλεύονται.
Στην προσπάθεια τους να επιβάλουν συνθήκες πλήρους ελεύθερης αγοράς θα ξεπουλήσουν τους ημικρατικούς οργανισμούς και για να παρακάμψουν τη βουλή, θα αποφασίσουν να δώσουν τις εξουσίες στο υπουργικό συμβούλιο. Αυτοί που μας μιλούν για δημοκρατία την περιορίζουν (να θυμίσω το διάταγμα για μείωση μισθών στην κεντρική συνεργατική τράπεζα, όπως και το διάταγμα για επέκταση του ωραρίου των καταστημάτων, καθώς και την πρόταση για την επέμβαση του στρατού, για την επιβολή της τάξης όπου κρίνουν αναγκαίο).
Αγνοούν προκλητικά τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (δεν ήταν τυχαίο που κατηγορούσαν τον πρώην πρόεδρο Δ. Χριστόφια, πως συναντούσε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και πως έκανε ότι ήθελαν τα συνδικάτα). Αυτό που θέλουν να πετύχουν είναι η μείωση της επιρροής και δύναμης των φορέων έκφρασης των συμφερόντων των εργαζομένων. Επιδιώκουν την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ώστε οι εργοδότες να χειρίζονται τα εργασιακά ζητήματα όπως τους συμφέρει και κύρια να δίνουν εξευτελιστικούς μισθούς για απεριόριστο χρόνο εργασίας.
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε καταστάσεις περασμένων αιώνων και χρειάζεται να παλέψουν οργανωμένα, για να κερδίσουν δικαιώματα που μέχρι χτες ήταν αυτονόητα. Παραβιάζονταν μεν αλλά η στήριξη της πολιτείας ήταν σ’ ένα μεγάλο βαθμό.
Είναι πια κατανοητό πως ο μόνος δρόμος είναι η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων, η ενεργός συμμετοχή στα κοινά.
Η αδιαφορία, η προσφιλής έκφραση για κάλυψη της αδυναμίας προβληματισμού «ούλλοι εν τω ίδιο», αυτούς που εξυπηρετεί είναι τους εκμεταλλευτές και τους απατεώνες.
Στην εκδήλωση της 8ης του Φλεβάρη των συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων (απουσίασε ως συνήθως η ΣΕΚ, η ΠΑΣΥΔυ, η ΕΤΥΚ, και οι ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ), άκουσα ηγέτες κοινωνικών οργανώσεων να δηλώνουν ουδέτεροι πολιτικά και να μας λεν πως οι εργαζόμενοι δεν έχουν χρώμα. Αυτή η στάση σε μια ταξική κοινωνία, ωφελεί την πλουτοκρατία και όχι τον κόσμο της εργασίας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν χρώμα, ταξική συνείδηση, πολιτική στάση και έκφραση.
Είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια πολλοί άνθρωποι, πριν εκφράσουν τη γνώμη τους να σπεύδουν να δηλώσουν πως δεν ανήκουν πουθενά, λες και αν κάποιος ανήκει σ’ ένα πολιτικό χώρο είναι επιλήψιμο. Η στάση αυτή πριμοδοτεί το κεφάλαιο και την ακροδεξιά.
Άλλωστε είναι γνωστή η προσπάθεια της δεξιάς μα εμπεδώσει την αποπολιτικοποίηση και να φτιάξει μια κοινωνία απολίτικη έτσι που να μην ενοχλεί την τάξη την οποία εκφράζει και να μη διαταράσσει την τάξη που θέλει να επιβάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου