Το βράδυ της 20η Ιούλη 1974 στη δροσερή ποταμιά στη Κακοπετριά, ήταν απόλυτη ησυχία, τίποτε δεν έδειχνε πως βρισκόταν σε εξέλιξη η τούρκικη εισβολή που ξεκίνησε το πρωί. Γύρω δεν υπήρχαν φώτα και έτσι ο ουρανός με τα άστρα και τους πλανήτες ήταν πάνω από το κεφάλι μου σαν ταβάνι γεμάτο φώτα. Αυτή η ομορφιά τ’ ουρανού μου κράτησε όλο το βράδυ συντροφιά. Προσπαθούσα να σκέφτουμαι ότι πιο όμορφο μπορούσα, για να ξεφύγω από τα δυσάρεστα που τριγύριζαν στο μυαλό μου. Καθισμένος πάνω σ’ ένα κιβώτιο μέσα στο φορτηγό του Ζαχαρία, με βρήκε το πρωί και στα πόδια μου ακουμπισμένη η κόρη της αδελφής μου και γύρω βολεμένοι όπως-όπωςαρκετοί από τους συγχωριανούς μου.
Μόλις ξημέρωσε το κέντρο γέμισε από κόσμο από διάφορα χωριά, που δεν ήρθε για να περάσει την Κυριακή του, αλλά οι άνθρωποι τρομαγμένοι έφυγαν από τα σπίτια τους για να γλυτώσουν από τον πόλεμο.
Φρόντισαν να μας στείλουν εξοχή, αυτοί που ςε κάθε ευκαιρία μας πουλούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου