Διεθνής δικτατορία της αστικής τάξης.

Νομίζω πως όλοι τώρα παραδέχονται ακόμα και παράγοντες της δεξιάς πως η οικονομική κρίση , είναι κρίση του κεφαλαιοκρατικού (καπιταλιστικού) συστήματος. Αυτή η κρίση προέκυψε από μια ανώτερη μορφή ανάπτυξης του καπιταλισμού (παρακμή;), την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και την εφαρμογή σε παγκόσμιο επίπεδο πολιτικών εξυπηρέτησης της διεθνούς πλουτοκρατίας.

Αποτέλεσμα αυτής της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου είναι η δικτατορία του ποιο ισχυρού τμήματος του, του τραπεζικού κεφαλαίου. Κι αυτή η δικτατορία επιχειρεί να εφαρμοστεί παγκόσμια.

Η Ευρωπαϊκή ένωση χωρίς ν’ αποτελεί κράτος έφτιαξε ένα δεσμευτικό πλαίσιο λειτουργίας για τις χώρες που την αποτελούν, μ ένα διευθυντήριο να εφαρμόζει πολιτικές κύρια εξυπηρέτησης της πλουτοκρατίας, χωρίς ο (δημοκρατικός) θεσμός του ευρωκοινοβουλίου να παίζει ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών   εκείνων που να εκφράζουν έστω σε κάποιο βαθμό την επιλογή μέσα από τις εκλογές, την θέληση των λαών της Ευρώπης.

Η διεθνής πλουτοκρατία έχει την υπεροπλία σε μέσα μαζικής εξόντωσης, ελέγχει τα μέσα μαζικής επικοινωνίας για να μπορεί να καθοδηγεί την κοινή γνώμη. Αξιοποιώντας την δύναμη του χρήματος δημιουργεί τις προϋποθέσεις εκείνες που της επιτρέπουν να ασκεί έλεγχο και να οδηγεί τα πράγματα εκεί που της συμφέρει.

Οι διάφορες θρησκείες (οικονομικές επιχειρήσεις) ελέγχουν και κρατούν σε ομηρία τις συνειδήσεις μεγάλου  μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού.

Δυστυχώς οι κομμουνιστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο και να ηγηθούν μιας ανατρεπτικής πορείας για να φέρουν την αλλαγή του κοινωνικό-οικονομικού συστήματος, βρίσκονται σε πολύ αρνητικό ισοζύγιο δυνάμεων, είναι πολυκερματισμένες, και στις περισσότερες περιπτώσεις σ’ αυτή την πολυπλοκότητα της κοινωνίας αδυνατούν να έχουν μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση ουσιαστικής επίλυσης των προβλημάτων και την δημιουργία των προϋποθέσεων για την εφαρμογή μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που να απαλλάσσουν τους ανθρώπους από την κάθε μορφή εκμετάλλευσης και μ’ ένα σχεδιασμό της οικονομίας που να λειτουργεί προς όφελος του ανθρώπου. Να ικανοποιεί τις βιολογικές του ανάγκες, ν’ απολαμβάνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και να έχει την δυνατότητα ανάπτυξης της προσωπικότητας του όπως ο καθένας θέλει.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και της ταυτόχρονης παγκοσμιοποίησης της εργασίας χρειάζεται οι εργαζόμενοι να έχουν την διεθνή πολιτική καθοδήγηση τους. Γι αυτό οι κομμουνιστικές δυνάμεις επιβάλλεται να έχουν διεθνή συνεργασία και δράση, με στόχο την αποδόμηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Στην Κύπρο από τις 15 του Μάρτη βρισκόμαστε κάτω από την δικτατορία της τρόικα. Η κυβέρνηση της δεξιάς δεν έχει ολοκληρωμένη πολιτική και λειτουργεί ανάλογα κατά περίπτωση, χωρίς να λέει στον λαό την αλήθεια. Με ψέματα και υποκρισία προσπαθεί να επιβάλει την πολιτική της τρόικα η οποία είναι και πολιτική του συναγερμού και του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος του οποίου είναι μέλος. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το λιγότερο κράτος δεν είναι πολιτική του συναγερμού; Και όμως η ηγεσία του ΔΗΚΟ με κάλυψη τις προεκλογικές αμφίεσης του συναγερμού και τροΪκανού υποψηφίου Αναστασιάδη,έδωσε την στήριξή της για την επιβολή αυτών των πολιτικών οι οποίες συμπεριελήφθησαν στο μνημόνιο και που η συναγερμική ηγεσία προσπαθεί να μας πείσει πως η κυβέρνηση αντιστάθηκε και ηρωικά έπεσε μαχόμενη. Που είναι το ΔΗΚΟ τις τελευταίες μέρες; Ή δεν αισθάνεται εξαπατημένο;

Είναι φανερό πως επιδιώκεται ο οικονομικός και πολιτικός έλεγχος της χώρας.

Το ΑΚΕΛ με άλλες δυνάμεις και αρμόδιους επιστήμονες επεξεργάζεται εναλλάχτηκες προτάσεις για έξοδο από τον κλοιό της τρόικα. Επίσης άλλες πολιτικές δυνάμεις και  οικονομολόγοι από διάφορους χώρους έχουν τις δικές τους προτάσεις, είτε για απεμπλοκή από το μνημόνιο με την τρόικα είτε για έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ. Είναι αναγκαία η συνεργασία όλων αυτών των δυνάμεων τουλάχιστον εκεί που συμφωνούν ώστε να είναι αποτελεσματική η παρέμβαση τους. Ένας στόχος που νομίζω συμφωνούν όλοι όσοι κατανοούν πως δεν υπάρχει μέλλον μέσα από τα μνημόνια της τροΪκανής δικτατορίας, είναι πως πρέπει να τεθεί ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από το μνημόνιο και τον κλοιό της τρόικα.

Το ΑΚΕΛ έχει την ευθύνη να βρει τους τρόπους να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες με κοινό παρονομαστή προτάσεις εφικτές που να δίνουν διέξοδο στα αδιέξοδα, να λύνουν βασικά προβλήματα του λαού και να οδηγούν στην ανάπτυξη.

Χωρίς αντιμονοπωλιακή δημοκρατική συσπείρωση (για να μπούμε και λίγο στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ), δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πάρα κάτω. Δεν πρέπει βέβαια να μας διαφεύγει η γεωγραφική θέση της χώρας μας, ο ορυκτός της πλούτος, και τα συμφέροντα που παίζονται στην περιοχή, καθώς και τον ρόλο που παίζουν οι διάφορες δυνάμεις, με δεδομένο πάντα την τουρκική κατοχή της μισής Κύπρου και τον ρόλο που διαδραματίζει η Τουρκία.

Η αριστερά της Κύπρου καλείται να δημιουργήσει εκείνες τις συμμαχίες  που θα της επιτρέψουν σαν πρωτοπόρα δύναμη να προχωρήσει στην αναδόμηση της κυπριακής κοινωνίας πάνω σε υγιής βάσεις.

Αυτή η κυβέρνηση εξάρτημα της ντόπιας και διεθνούς πλουτοκρατίας, δεν θέλει και δεν μπορεί, να δώσει λύσεις για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τις πολιτικές της σκληρής λιτότητας, διότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης της οποίας είναι εκφραστής. Άρα μέσα από τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν ο λαός έχει ανάγκη εναλλακτικής πορείας, με πρώτο στόχο τον τερματισμό αυτής της διακυβέρνησης και της καταστροφικής πορείας. Ξεγέλασαν τον κόσμο με υποσχέσεις τις οποίες ξέχασαν την επομένη της εκλογής τους.

Νομίζω πως οι συνθήκες ευνοούν μια πιο αποφασιστική σύγκρουση με την πλουτοκρατία και τα συμφέροντα της, με το κατεστημένο και τα παράσιτα του, με την παιδεία που εξυπηρετεί το σύστημα και την εκκλησία που επιβάλλει την θρησκευτική αποβλάκωση, για να μπορεί να διαδραματίζει τον εξουσιαστικό της ρόλο. Για  την επιτυχία  της πιο πάνω πρότασης, χρειάζεται το μεγαλύτερο μέρος του λαού να κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα.