Έτσι υπάρχει ελπίδα

Το κυπριακό πρόβλημα είναι δημιούργημα των οργανισμών των πολυεθνικών μονοπωλίων (μυστικών υπηρεσιών, ΝΑΤΟ, κυβερνήσεων αυτοκρατοριών του κεφαλαίου). Στόχος τους όπως και σε κάθε παρόμοια περίπτωση, η εξασφάλιση ενεργειακών πηγών, έλεγχος των αγορών, για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη επέκταση των εταιριών τους.

Έτσι η πηγή του προβλήματος είναι ταξική και από αυτή την σκοπιά πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Τη δεκαετία του 1980 έλεγα πως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ στην ουσία δεν δέχονται την λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, έστω και αν επίσημα την υιοθετούσαν και πως αν έρθει η ώρα να διαλέξουν δεν θα είναι υπέρ. Επίσης είχα και έχω την άποψη ότι η δεξιά και από τις δυό πλευρές δεν μπορεί να λύση το πρόβλημα με βάση τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, διότι διακατέχεται από εθνικιστικά σύνδρομα, αλλά και διότι τα συμφέροντα της είναι συνυφασμένα με τα συμφέροντα της διεθνούς αστικής τάξης.

Είχα και έχω την άποψη ότι η αριστερά και όσοι πραγματικά θέλουν λύση με βάση τη δ.δ.ο. και από τις δυό πλευρές πρέπει να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο πάλης και αγώνα, με τέτοιες δράσεις που να καθιστούν μια τέτοια λύση ελπιδοφόρα προοπτική. Κάτι που προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα αυτή η λύση να γίνει κατανοητή και αποδεχτεί από την πλειοψηφία του λαού και από τις δυό πλευρές. Η λύση αν έρθει θα έρθει από τα κάτω και όχι από τις ηγεσίες (εθνικές) διότι οι ηγεσίες για διάφορους λόγους δεν μπορούν να δώσουν τη λύση και πρώτος και κύριος λόγος είναι η άρνηση της Τουρκίας να κάνει θετικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Τότε οι απόψεις αυτές δεν γίνονταν κατανοητές ή αποδεχτές, σήμερα νομίζω πως και άλλοι συμμερίζονται τις δικές μου απόψεις. Τότε υπήρχαν περισσότερες ελπίδες επιτυχίας μιας τέτοιας αντιμετώπισης, σήμερα τα δεδομένα είναι τέτοια που δυσκολεύουν τα πράγματα, παρ’ όλο που υπάρχει περισσότερη επικοινωνία.

Οι ελπίδες υπάρχουν και δεν πρέπει να τις αφήσουμε να πάνε χαμένες.

Τα κοθόνια

Επελλάναν μας οι Σιλλουροκακομηροκαρογιαναστασιάδιες, όπως κάθε φορά που θα έχουν οι ηγέτες των 2 κοινοτήτων συνάντηση με τον Γ.Γ. του ΟΓΕ, ότι θα μας πιέσουν, έπιαν τους ο φόωος μήπως τζαι υποβάλουν γεφυροτικές προτάσεις τζαι προχωρήσουν τα πράματα πιο μπροστά, ότι εν να μας αναγκάσουν ν πάμε σε διεθνή διάσκεψη, (ακόμα τζαι ο (ΔΗ)ΣΥ που την εισηγήτουν) τζαι πολλά άλλα πέρκι μας πιάει το τρεμουσιόν τζαι φωνάζουμεν κατά της κυβέρνησης. Αλλά πάλε εδιαψευστήκαν. Εν καταλάβουν πως εκαταντήσαν γελίοι; ότι οδηγούν τον κόσμο στην αδιαφορία; αλλά κάποιοι αυτό επιδιώκουν! Εν θα τους κάνουμε το χαττίριν!

Εργαζόμενοι και εργαζόμενοι:

Όλοι εργαζόμενοι είναι το ίδιο;

Υπάρχουν εργαζόμενοι σε χειρονακτικά επαγγέλματα (πωλούν την εργατική τους δύναμη), είναι οι τεχνίτες εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι σε γραφειακές δουλείες (ψηλόμισθοι και χαμηλόμισθοι), υπάρχουν οι εργάτες του πνεύματος και του πολιτισμού (καλλιτέχνες κ.λπ.), είναι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο (ψηλόμισθοι, χαμηλόμισθοι και σε μεσαίες κλίμακες). Είναι όλοι εργαζόμενοι που ασκούν μισθωτή εργασία. Κάποιοι κατάφεραν να έχουν καλύτερους όρους εργασίας από τους άλλους μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κάποιοι δουλεύουν κάτω από απαράδεχτους όρους εργασίας. Βέβαια αυτό που πρέπει να επιδιώκεται είναι να βελτιωθούν όλων οι όροι εργασίας και όχι να μειωθούν δικαιολογημέναωφελείματα εργαζομένων για να εξισωθούν με τους υπόλοιπους.

Στους εργαζόμενους στο δημόσιο νομίζω υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά, η οποία συνίσταται στο γεγονός ότι δεν είναι εργαζόμενοι σε κάποια επιχείρηση αλλά πληρώνονται από όλους εμάς τους φορολογούμενους, που για να έχουμε οφέλη από την εργασία τους πρέπει να εργάζονται σωστά και να αμείβονται ανάλογα με την δουλεία που κάνουν.

Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι δέχονταν την επίθεση των εκφραστών του μεγάλου κεφαλαίου, δικαιολογημένα έπρεπε να εκφραστεί η αλληλεγγύη από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, διότι οι σκοποί της επίθεσης είναι πια καθαροί, αυτό που στόχευαν ήταν τους εργαζόμενους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, τουςμισθούς και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και αυτό γίνεται.

Μπορεί όμως μια ομάδα εργαζομένων στο δημόσιο με μισθούς πάνω από 10000€ τον μήνα σ’ αυτές τις συνθήκες να μη λαμβάνει τίποτε υπ’ όψη της και να απεργεί, θέτοντας αυτό το δικαίωμα της απεργίας (που όλοι πρέπει να το έχουν) σε κίνδυνο να περιοριστεί (στις ουσιώδεις υπηρεσίες). Και ποιες είναι οι ουσιώδεις υπηρεσίες; Αν αρχίσουμε να λέμε για ουσιώδεις υπηρεσίες τότε πολύ λίγα επαγγέλματα θα μείνουν στα οποία οι εργαζόμενοι θα έχουν το δικαίωμα της απεργίας. Επίσης δίνεται μ’ αυτή τη συμπεριφορά η ευκαιρία στην ΟΕΒ και τα κόμματα της δεξιάς να θέτουν ξανά θέμα ιδιωτικοποιήσεων και στην προκειμένη περίπτωση της υπηρεσίας ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας (αν γίνει αυτό θα τους αρέσει;)

Όλοι εργαζόμενοι (μισθωτοί) έχουν κοινά συμφέροντα, όμως το να εξισώνουμε αυτούς που παίρνουν 10000€ και πάνω μ’ αυτούς των 500€ δεν είναι σωστή προσέγγιση.

Οι τραπεζικοί υπάλληλοι δέχτηκαν την παγοποίηση των μισθών τους και της Α.Τ.Α. θέτοντας προτεραιότητα την προστασία της δουλειάς τους και τα όσα κερδήθηκαν όλ’ αυτά τα χρόνια, παρ’ όλο που την κύρια ευθύνη έχουν οι τράπεζες για την κατάσταση που επικρατεί.  Έτσι νομίζω πρέπει να σκέφτονται όλοι οι εργαζόμενοι όταν διεκδικούν κάτι.

Αυτό που πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί είναι οι συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Όλοι οι εργαζόμενοι ντόπιοι και ξένοι, πρέπει να κατανοήσουν πως επιβάλλεται να ενταχθούν στο συνδικαλιστικό κίνημα και οργανωμένα να διεκδικούν τα δικαιώματα τους.