Από τον καραγκιόζη στην ψηφιακή

Στο χωριό μου όπως και σε όλη την Κύπρο, κάθε κάμποσο καιρό ερχόταν ο καραγκιοζοπαίχτης για να δώσει παράσταση θεάτρου σκιών. Στο καφενείο μαζευότανσχεδόν όλο το χωριό. Ήταν μια ψυχαγωγική βραδιά για τους κατοίκους.

Μια λάμπα πίσω από το πανί και η υπόθεση του θεάτρου σκιών συνδεόταν με κατοίκους του χωριού οι οποίοι σατιρίζονταν και το χωριό ξεκαρδιζόταν στα γέλια.

Μετά το 1965 όταν το ηλεκτρικό ρεύμα ήρθε στο χωριό στο καφενείο μπήκε και η πρώτη τηλεόραση, για να αντικαταστήσει το πανί του καραγκιόζη.

Τα πρώτα χρόνια η τηλεόραση στο χωριό ήταν μια, εκείνη στο κεντρικό καφενείο, το οποίο γέμιζε από τους κατοίκους του χωριού τις τρίτες για να παρακολουθήσουν την ελληνική ταινία και τις Παρασκευές την Τούρκικη. Μέχρι την τούρκικη εισβολή το 1974 πολύ λίγα σπίτια είχαν τηλεόραση.

Στα επόμενα χρόνια το κάθε σπίτι στην Κύπρο απόκτησε τη δική του τηλεόραση για να παρακολουθεί το πρόγραμμα του ΡΙΚ το οποίο άρχιζε στις 6 το απόγευμα και τέλειωνε στις 12 τα μεσάνυχτα. Μέχρι εδώ ήταν οικογενειακή υπόθεση η παρακολουθήσει της τηλεόρασης, Κάθονταν όλοι για να παρακολουθήσουν αυτό που το μοναδικό κανάλι έστελνε στους δέκτες.

Μετά ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια, οι δορυφορικές αντένες και τα δορυφορικά προγράμματα. Οι επιλογές πολλές και τα μέλη μιας οικογένειας δεν συμφωνούν στο τι θα παρακολουθήσουν. Έτσι γεννιέται η ανάγκη της δεύτερης και τρίτης και βάλε τηλεόρασης. Ο καθένας με τη τηλεόραση του, το μουσικό του σύστημα, τον υπολογιστή του και η οικογένεια απλώς ζει στο ίδιο σπίτι αλλά ο καθένας μόνος του με τις συσκευές του.

Τώρα οι ψηφιακές πλατφόρμες και ψηφιακές τηλεοράσειςεκτοπίζουν τις αναλογικές για να προσφέρουν μεγαλύτερη ευκρίνεια, τρισδιάστατη εικόνα, μεγαλύτερη πιστότητα ήχου, και ακόμα περισσότερα κανάλια. Πως θα είναι η οικογένεια, η κοινωνία, ο κόσμος στο μέλλον; Περάσαμε από την παρακολουθήσει του καραγκιόζη από την κοινότητα, μαζική ψυχαγωγία και επικοινωνία, στην μαζίκή ψυχαγωγία της τηλεόρασης. Μετά περάσαμε στην οικογενειακή ψυχαγωγία της τηλεόρασης, ώσπου σιγά-σιγά φτάσαμε στην ατομική ψυχαγωγία των διαφόρων συσκευών και η όποια επικοινωνία να γίνεται μέσω των συσκευών. Δίπλα στη ψυχαγωγία μπορούμε να βάλουμε και επικοινωνία όπως και κάποια άλλα π.χ. την εκπαίδευση σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Η ψηφιακή τεχνολογία λοιπόν είναι μπροστά μας. Σε μας εναπόκειται αν θα τη χρησιμοποιήσουμε σωστά προς όφελος δικό μας και των άλλων , της κοινωνίας και της κοινωνικής ζωής.

Σκέφτου το κ' έτσι:

Γίνεται μια προσπάθεια να μπει στη ζωή μας το λεωφορείο. Η Νοοτροπία όμως που έχει αναπτυχθεί τα πενήντα και πλέον χρόνια της κυπριακής δημοκρατίας δυσκολεύει τα πράγματα και είναι δύσκολο ν’ αλλάξει.

Τουλάχιστο για να πηγαίνουμε στη δουλειά μας θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τα λεωφορεία, αυτό θα μείωνε κατά πολύ την κίνηση στους δρόμους. Αν το σκεφτούμε και από οικονομική άποψη νομίζω μας συμφέρει. Με 2 ευρώ μπορούμε να προσερχόμαστε στη δουλειά μας και να επιστρέφουμε στο σπίτι μας, ενώ με το δικό μας αυτοκίνητο πόσο στοιχίζει; Αν υπολογίσουμε την κατανάλωση καυσίμων, τη φθορά του αυτοκινήτου, το κόστος για το χώρο στάθμευσης.  Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα πρέπει να σκεπτόμαστε και τον κίνδυνο ατυχήματος, ή και τη ζημιά που μπορεί να πάθει το αυτοκίνητο μας την ώρα που είναι σταθμευμένο από αδέξιους οδηγούς (π.χ. το δικό μου είναι γδαρμένο, και με σπασμένη γρίλια).

Με το λεωφορείο δεν έχουμε την έννοια και του άγχους  της οδήγησης. Το χρονικό διάστημα που βρισκόμαστε στο λεωφορείο μπορούμε να διαβάσουμε, ν’ απολαύσουμε τη διαδρομή, ακόμα και να κοιμηθούμε αν προτιμούμε. Είναι επίσης σημαντικό  μέρος αυτής της διαδικασίας και η κοινωνικοποίηση. Ταξιδεύοντας με άλλους μπορείς να κάνεις γνωριμίες, φιλίες, έστω και να κουβεντιάσεις για κάποια στιγμή για ένα ζήτημα με ένα άλλο άνθρωπο.

Σκεφτείτε το λοιπόν και δοκιμάστε!

Δημοκρατική συμπεριφορά

Ήταν νομίζω αναμενόμενο πως το ΔΗΚΟ θα υποδείκνυε τον Κάρογιαν ως υποψήφιο για την προεδρία της βουλής. Αφού ο Κουλίας διαφωνούσε γιατί δεν το είπε πριν τις εκλογές; Μετά τις εκλογές γιατί δεν πήγε στη συνεδρία του εκτελεστικού γραφείου να πει τη γνώμη του; Γιατί δεν απαντούσε στις προσπάθειες της ηγεσίας του ΔΗΚΟ να επικοινωνήσει μαζί του; Γιατί δεν προσπάθησε να περάσει τις απόψεις του μέσα στα συλλογικά όργανα του κόμματος του; Αυτή είναι δημοκρατική συμπεριφορά; Γιατί κάποιος συμμετέχει σ’ ενα κόμμα; Αν θέλει ο Κουλίας ή οποιοσδήποτε να κάνει αυτό που νομίζει σωστό και δεν είναι έτοιμος να δεχτεί συλλογικές αποφάσεις γιατί να εντάσσεται σε οργανωμένα σύνολα στην προκειμένη περίπτωση σε πολιτικό κόμμα;

Η Δημοκρατία και η Ελευθερία δεν είναι χωρίς κανόνες και πλαίσια και δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς κανόνες και πλαίσια διότι τότε δεν θα έχουμε Δημοκρατία αλλά κάτι άλλο που δεν θα οδηγεί πουθενά, ή θα οδηγεί στη φαυλοκρατία και τελικά σε δικτατορίες και στην ανάδειξη αυτόκλητων σωτήρων που θα κυβερνούν ένα κοπάδι.

Η κάθε δημοκρατική κοινωνία για να προωθεί τις πολιτικές στα διάφορα ζητήματα, οικονομικά, κοινωνικά, εξωτερικής πολιτικής εσωτερικής διακυβέρνησης κ.α. που παίρνονται με αποφάσεις της πλειοψηφίας για να μπορέσουν να προωθηθούν και να υλοποιηθούν πρέπει να υπάρχει και ο ανάλογος σεβασμός από τη μειοψηφία, έτσι λειτουργεί σωστά η δημοκρατία.

Πολύ περισσότερο πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις αποφάσεις της πλειοψηφίας σ’ ένα πολιτικό κόμμα στο οποίο ο καθένας εντάσσεται εθελοντικά, αφού λογικά αποδέχεται την ιδεολογία και τις πολιτικές του κατευθύνσεις. Πως θα μπορεί να προωθεί τις αποφάσεις του που στοχεύουν στην υλοποίηση των πολιτικών του στόχων, αν οι μειοψηφούντες δε δέχονται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας και αγωνίζονται εκτός κόμματος να μη περάσουν;

Ο καθένας πρέπει να έχει γνώμη στα διάφορα ζητήματα και πρέπει να την λέει ελεύθερα και να προσπαθεί να πείσει μέσα στα συλλογικά όργανα του κόμματος του. Από τη στιγμή όμως που θα ληφθεί η απόφαση, όλοι οφείλουν να σέβονται την απόφαση που πάρθηκε με δημοκρατικές διαδικασίες, έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία Κάποτε ο Μαρκίδης επειδή σε κάποιο θέμα διαφωνούσε με το κόμμα του (τον συναγερμό) και πίστευε πως έπρεπε να πει την άποψη του, την είπε εντός της βουλής όμως διευκρίνισε και έτσι έπραξε πως θα πειθαρχούσε στην απόφαση του κόμματος του. Αυτό είναι σωστό αν κάποιος έχει έντονες απόψεις να τις πει, όμως να πειθαρχήσει στις αποφάσεις του κόμματος του.

Οι απόψεις που θέλουν να γίνεται η ψηφοφορία με επιλογή ατόμων μέσα από διάφορα κόμματα νομίζω στερείται λογικής. Γιατί να ψηφίσω ένα υποψήφιο από ένα κόμμα με το οποίο διαφωνώ ιδεολογικά και πολιτικά; Μήπως θα ακολουθήσει διαφορετική πολιτική από αυτήν του κόμματος του; Για παράδειγμα ένας αριστερός γιατί να ψηφίσει ένα από τον συναγερμό; Μήπως δε θα ακολουθήσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του κόμματος του; Ή αντίθετα ένας με νεοφιλελεύθερες απόψεις γιατί να επιλέξει ένα από τους υποψηφίους του ΑΚΕΛ; Ας πούμε ότι σ’ ένα ζήτημα για το οποίο θεωρώ σημαντικό, επιλέγω τρία άτομα από τρία διαφορετικά κόμματα τα οποία έχουν παρόμοιες θέσεις, όμως στα υπόλοιπα ζητήματα διαφωνούν μεταξύ τους, το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Τι επιτυγχάνουμε;Αυτό οδηγεί στον παραγοντισμό με όλες τις αρνητικές συνέπειες και τα φαινόμενα τύπου Κουλία. Βέβαια κάποιοι θέλουν και επιδιώκουν να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους πολιτικούς (οικονομικούς-κοινωνικούς) τους στόχους.

Και μια σκέψη για τα απολιτικά κινήματα διαμαρτυρίας στην Ελλάδα και αλλού: Καλές οι διαμαρτυρίες αλλά αν δεν έχουν πολιτική στόχευση, και αν δε θίγουν τη πηγή του κακού, αν δε στοχεύουν στην αλλαγή όχι προσώπων και διαχειριστή του συστήματος που ευθύνεται για την κατάσταση, τι σημασία έχουν οι διαμαρτυρίες; Έτσι για να διαμαρτύρονται; Πέραν από τις διαμαρτυρίες πρέπει να υπάρχει και πολιτική πρόταση που θα στοχεύει κάπου. Διάβασα καλές αναρτήσεις για το θέμα απ' τα ιστολογία του aneforiwn και newgreekcypriot γι’ αυτό δε νομίζω να χρειάζεται να γράψω οτιδήποτε άλλο.

Η δημοκρατία για να έχει καλή εφαρμογή πρέπει να έχουμε δημοκρατική παιδεία.